اهل سنت و ازدواج موقت (صيغه)

اهل سنت و ازدواج موقت (صيغه)

اهل سنت و جماعت با استدلال به آيات قرآن مجيد و احاديث رسول الله (صلى الله عليه وسلم) صيغه را حرام مي دانند. و معتقد هستند صيغه پس از آنكه به مدت ده سال پس از هجرت رسول الله (صلى الله عليه وسلم) همچنان حلال باقي مانده بود، بالاخره در عام فتح يعني در سال دهم هجري حرام گشت.
ما در شريعت اسلامي مسائل زيادي را مي بينيم كه در بدو ظهور اسلام مباح باقي گذاشته شدند. اما به تدريج اين مسائل در شريعت اسلامي حرام گشتند. به عنوان مثال شرب خمر در زمان ظهور اسلام رواج شديدي در بين مردم داشته است. و در تمام دوران سيزده سالي كه پيامبر (صلى الله عليه وسلم) در مكه بودند حكم اين مسأله همچنان به حال خود باقي بود. تا اينكه پس از هجرت رسول الله (صلى الله عليه وسلم) از مكه به مدينه شرب خمر با فرمايش الهي حرام گشت.
اين مسأله در مورد صيغه نيز صدق مي كند. در حديثي پيامبر اسلام (صلى الله عليه وسلم) مي فرمايند:
«من در گذشته به شما اجازه ازدواج موقت داده بودم اما اكنون بر شما است كه بدانيد خداوند متعال آنرا از امروز تا روز قيامت حرام گردانيده است و هر كدام از شما كه زني صيغه اي در اختيار دارد و بايستي او را رها سازد و از آنچه به او داده چيزي پس نگيرد»[1]. با توجه به اين فرمايش رسول الله (صلى الله عليه وسلم) در مي يابيم اين ادعا كه صيغه در زمان خلافت عمر بن الخطاب -رضي الله عنه- حرام شده، ادعايي بي اساس و مغرضانه مي باشد. رسول الله (صلى الله عليه وسلم) در فرمايشي ديگر مسلمانان را از صيغه بر حذر داشته و مي فرمايند: «آگاه باشيد و بدانيد كه صيغه از امروز تا روز قيامت حرام شده است. و هر كدام از شما در اينمورد چيزي پرداخته آنرا پس نگيرد»[2].
با توجه به اين فرمايشات رسول الله (صلى الله عليه وسلم) اهل سنت و جماعت ايمان دارند كه ازدواج موقت (صيغه) پس از آنكه براي مدت طولاني در شريعت اسلامي مباح باقي مانده بود بالاخره با اين فرمايشات پيامبر (صلى الله عليه وسلم) حرام گشت. و اين فرمايشات اخير رسول الله (صلى الله عليه وسلم) تمام رواياتي كه بيانگر روا بودن صيغه در صدر اسلام مي باشد را منسوخ كرده و آنها را در مقام استدلال فاقد اعتبار مي سازند.

--------------------------------------------------------------------------------
[1] - صحيح مسلم للامام مسلم 11/451 الطبعه الهنديه.
[2] - صحيح مسلم للامام مسلم 11/451 الطبعه الهنديه.ابو عبد الرحمن محمدي
نوشته شده توسط اهل سنت جنوب